همیشه فکر می کردم آدم باهوشی هستم و به باهوش بودن ام افتخار می کردم!
اینکه یه عده گذاشته باشن ات پشت در و بعد از شیش ماه هنوز از خودت بپرسی که چرا؟ نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه یه عده گذاشته باشن ات پشت در و توی این سن و سال اونها رو مسئول همه چی بدونی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه یه عده گذاشته باشن ات پشت در و بعد از شیش ماه، هنوز بهشون فکر کنی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه نتونی به موقع اش داد بزنی و ناسزا بگی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه نتونی ذهن ات رو مدیریت کنی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه نتونی به موقع حرف دل ات رو بزنی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه حتی در مورد معدود مواردی که حق باهات بوده نتونی حرف بزنی و لال بشی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه نتونی به موقع لال بشی و حرف ات -حرف درست ات- رو بگذاری به موقع اش بزنی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه هفت سال طول بکشه که با باغ ژاپنی پارک لاله آشتی کنی نشونه ی کم هوشی و بی خردی ه.
اینکه هی بغض چنگ بندازه ته گلوت، اینکه نتونی غم چشمهای کسی رو که عاشقشی پاک کنی، اینکه روزی صد بار بمیری و زنده بشی، اینکه فکر کنی اگه بمیری خودت و دیگران رو راحت می کنی، اینکه از زندگی کردن خسته بشی، اینکه از خودت حال ات به هم بخوره، اینکه هی دلت برای خودت بسوزه …
شاهد از تلگرام رسید!
با خود گفتم: باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد. آن قدر که اشک ها خشک شوند. باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد و به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را ار نو شروع کرد. دیگران هم صد بار گفته اند به چیز دیگری فکر کن! حق نداری خودت را وانهی. تکانی به خودت بده.
بله! می دانم. خوب می دانم. اما مرا بفهمید: …
آنا گاوالدا در کتاب «من او را دوست داشتم» گفته: اما مرا بفهمید: نمی توانم!
ولی من می گم که: می توانم! من کتاب باقیمانده زندگی خودم رو می نویسم: «من او را دوست دارم».
